Υπήρχε κάποτε ένα αγόρι που θύμωνε συνέχεια, δε μπορούσε να ελέγξει τη συμπεριφορά του και πλήγωνε με τα λόγια του τους άλλους.
Ο πατέρας του σκέφτηκε να δοκιμάσει ένα «κόλπο» για να βοηθήσει τον γιο του να μη θυμώνει και να μην πληγώνει τους άλλους τόσο εύκολα. Έδωσε στο γιο του ένα σφυρί και ένα σακουλάκι καρφιά και του είπε κάθε φορά που θυμώνει, να πηγαίνει στον ξύλινο φράχτη του σπιτιού τους και να βάζει από ένα καρφί.
Την επόμενη μέρα, το αγόρι θύμωσε 37 φορές και κάρφωσε 37 καρφιά στον φράχτη.
Τις επόμενες εβδομάδες, το αγόρι θύμωνε τόσο συχνά, που τελικά κουράστηκε να πηγαίνει συνεχώς να καρφώνει τον φράχτη. Έτσι, σιγά σιγά, άρχισε να ελέγχει τον θυμό του.
Σταδιακά, λοιπόν, μειώθηκε και ο αριθμός των καρφιών που καρφωνόταν κάθε μέρα. Το αγόρι συνειδητοποίησε πως ήταν πιο εύκολο να παραμένει ψύχραιμος, παρά να θυμώνει και να παίρνει κάθε φορά το σφυρί με τα καρφιά και να καρφώνει στον φράχτη.
Τελικά, το αγόρι κατάφερε να ελέγξει εντελώς τον θυμό του και δε χρειαζόταν πια να πηγαίνει στον φράχτη. Ο πατέρας του το παρατήρησε και είπε στον γιο του πως από εδώ και πέρα, κάθε φορά που θα κατάφερνε να συγκρατήσει τον θυμό του, θα πήγαινε να αφαιρεί ένα καρφί από τον φράχτη.
Με το πέρασμα του χρόνου, όλα τα καρφιά βγήκαν από τον φράχτη. Κάποια μέρα, πατέρας και γιος κάθισαν μπροστά στον φράχτη και τον κοίταξαν προσεκτικά. Ο φράχτης ήταν παντού ραγισμένος και γεμάτος τρύπες!
Τότε ο πατέρας γύρισε και είπε στον γιο του:
«Παιδί μου έκανες καλή δουλειά, αλλά κοίτα όλη αυτή τη ζημιά που έγινε. Έτσι συμβαίνει και όταν θυμώνεις και ξεσπάς στους άλλους ανθρώπους. Το δικό σου ξέσπασμα, αφήνει μέσα τους μια μικρή ή μεγάλη πληγή, όπως ακριβώς οι τρύπες και τα ραγίσματα από τα καρφιά που βλέπεις στο ξύλινο φράχτη μας. Φυσικά και μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη από τους άλλους, αλλά συχνά οι πληγές αυτές συνεχίζουν να υπάρχουν».
Το παιδί τότε κατάλαβε τη δύναμη που είχαν τα λόγια και οι πράξεις του όταν θύμωνε, και είπε: “Πατέρα με συγχωρείς που χάλασα τον φράχτη μας, καθώς και για όλες τις φορές που σας πλήγωσα με αυτά που έλεγα και έκανα”.
Τροφή για σκέψη:
Έλεγξε τον θυμό σου προς τους άλλους ανθρώπους. Μπορεί να μη βλέπεις τη ζημιά που έχει γίνει, αλλά εκείνη μπορεί να υπάρχει ακόμα εκεί και να πονάει. Να είσαι ευγενικός με τους άλλους και την επόμενη φορά που κάτι σε ενοχλήσει πολύ, δώσε λίγο χρόνο να σκεφτείς πριν αφήσεις το συναίσθημα του θυμού να σε κυριεύσει.
Tip! Είναι πολύ πιο εύκολο να περάσουμε κάποιο μήνυμα στα παιδιά, όταν τους αφηγούμαστε μια αλληγορική ιστορία.
*Η ιστορία είναι τροποποιημένη για τις ανάγκες αυτής της ιστοσελίδας από την
Ευαγγελία Ζαχαροπούλου, Ψυχολόγο Παιδιού & Εφήβου – Παιγνιοθεραπεία, Γέρακας
Άρθρα με παρόμοια θεματολογία: “Παιδί και ξέσπασμα/έκρηξη θυμού” και “Διαχείριση θυμού σε παιδιά και εφήβους”
Διαβάστε και άλλες διδακτικές ιστορίες:
“Ψυχική ανθεκτικότητα: Πώς εξηγούμε στα παιδιά τις δυσκολίες της ζωής;”
“Η μεταμόρφωση της πεταλούδας – Πώς να γίνει το παιδί μου πιο δυνατό;”
“Το δυνατό βατραχάκι – Ενθαρρύνοντας τα παιδιά”
“Ποιος είναι ο δικός σου δράκος; – Το πρόβλημα στην οικογένεια”
“Ταξίδι με το τρένο της ζωής. Πώς να βοηθήσω το παιδί μου να γίνει αυτόνομο;”
“Ο παπαγάλος που δεν πετούσε – Το παιδί που δεν βασίζεται στις δυνάμεις του”
“Το παιδί και ο αστερίας – Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση στα παιδιά” (Α’Μέρος)
“Καλύτερα καλός παρά έξυπνος! Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση στα παιδιά (Β’Μέρος)
