Για πολλά χρόνια, ένα μικρό παιδί με τους γονείς του έπαιρναν το τρένο και επισκέπτονταν τη γιαγιά του που έμενε αρκετά μακριά.
Κάποια μέρα όμως το παιδί είπε στους γονείς του:
«Έχω μεγαλώσει τώρα. Μήπως θα μπορούσα αυτή τη φορά να πάω μόνος μου στη γιαγιά με το τρένο;»
Οι γονείς για μια στιγμή σάστισαν! Ο μικρός δεν είχε φύγει ποτέ μόνος από το σπίτι και τώρα τους ζητούσε να πάρει το τρένο και να ταξιδέψει μακριά. Παρά την ανησυχία τους, τελικά συμφώνησαν να τον αφήσουν.
Τον πήγαν στην αποβάθρα και περίμεναν μαζί του μέχρι να επιβιβαστεί. Τον αποχαιρέτησαν και του έδωσαν και μερικές τελευταίες συμβουλές καθώς στεκόταν στην είσοδο του βαγονιού.
Το παιδί τους είπε:
«Τα ξέρω όλα! Μου τα έχετε πει χιλιάδες φορές από τότε που γεννήθηκα». Ο μπαμπάς του όμως έσκυψε, έβαλε κάτι στην τσέπη του παιδιού και είπε:
«Γιε μου, αν κάποια στιγμή νιώσεις ότι φοβάσαι έστω και λίγο, βγάλε αυτό από την τσέπη σου».
Το αγόρι έμεινε για πρώτη φορά χωρίς τους γονείς του. Χαιρόταν που επιτέλους είχε μεγαλώσει αρκετά για να κάνει κατι τολμηρό εντελώς μόνος του. Κοιτούσε τη θέα έξω από το παράθυρο και χαμογελούσε γεμάτος καμάρι. Σκεφτόταν τι θα έλεγε η γιαγιά μόλις τον έβλεπε μόνο του.
Αφού πέρασε αρκετή ώρα, άρχισε σιγά σιγά να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Ήταν όλοι άγνωστοι. Στο διάδρομο είχε κόσμο και ο ένας έσπρωχνε τον άλλον. Είχε πολλή φασαρία. Το τρένο έκανε στάσεις και μπαινόβγαιναν τόσοι άνθρωποι…
Μάλιστα ο ελεγκτής των εισιτηρίων τον ρώτησε μπροστά σε όλους αν ταξιδεύει μόνος του! Το παιδί άρχισε να νιώθει λίγο άβολα. Νόμισε ότι οι άλλοι τον λυπούνται. Η ανησυχία του γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Και είχε αρχίσει και να πεινάει… Δεν έβλεπε την ώρα να φτάσει….
Και τότε θυμήθηκε ότι ο μπαμπάς του είχε βάλει κάτι στην τσέπη του για ώρα ανάγκης. Έβαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη και έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτάκι, το οποίο έγραφε:
«Παιδί μου είμαι στο τελευταίο βαγόνι, ΕΛΑ!»
Τροφή για σκέψη:
Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να γνωρίσουν και να εξερευνήσουν τον κόσμο. Θέλουν να δοκιμάσουν τις δικές τους δυνάμεις και να γίνουν αυτόνομα. Το να προσπαθούν μόνα τους και να ζητούν βοήθεια μόνο όταν χρειάζεται, τους δίνει αυτοπεποίθηση και τα κάνει να αισθάνονται ικανά. Χρειάζονται όμως και τη δική μας ενθάρρυνση.
Εμείς ως γονείς ή παιδαγωγοί, μπορούμε να στεκόμαστε διακριτικά κοντά τους, να τα βοηθούμε και να τα καθοδηγουμε για όσο μας χρειάζονται. Να τα αφήνουμε να εξερευνούν, γνωρίζοντας ότι είμαστε δίπλα όταν μας χρειαστούν και ότι τα περιμένουμε πίσω, στο τελευταίο βαγόνι, με μια ανοιχτή αγκαλιά. Ας αφήσουμε τα παιδιά να γίνουν εκείνα οι οδηγοί του τρένου της ζωής τους.
*Η ιστορία είναι τροποποιημένη για τις ανάγκες αυτής της ιστοσελίδας από την
Ευαγγελία Ζαχαροπούλου, Ψυχολόγο Παιδιού & Εφήβου
Διαβάστε και άλλες διδακτικές ιστορίες:
“Ψυχική ανθεκτικότητα: Πώς εξηγούμε στα παιδιά τις δυσκολίες της ζωής;”
“Ο παπαγάλος που δεν πετούσε – Το παιδί που δεν βασίζεται στις δυνάμεις του”
“Ποιος είναι ο δικός σου δράκος; Το πρόβλημα στην οικογένεια”
“Το δυνατό βατραχάκι – Ενθαρρύνοντας τα παιδιά”
“Ο φράχτης με τα καρφιά. Παιδί και έλεγχος θυμού”
“Ο παπαγάλος που δεν πετούσε – Το παιδί που δεν βασίζεται στις δυνάμεις του”
“Το παιδί και ο αστερίας – Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση στα παιδιά” (Α’Μέρος)
“Καλύτερα καλός παρά έξυπνος! Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση στα παιδιά” (Β’Μέρος)
